Bosuilen in de drunense duinen

Ik ben afgelopen zondagochtend op pad gegaan, op zoek naar Bosui.
Ik heb die een dag eerder mogen ontdekken, maar had toen niet de apparatuur mee om foto's te maken die naar mijn zin waren.

Dus had ik zaterdagavond mijn tas gepakt, brood gesmeerd en alles klaar gezet. Zondagochtend om 07.00 uur de wekker gezet en op mijn gemak wakker worden, want ik wilde rond kwart voor 8 uur vertrekken, zodat ik voor zonsopkomst in het bos zou zijn.

Aangekomen op de lege parkeerplaats heb ik de rugtas omgedaan, statief met camera en lens over de schouder en ben ik gaan wandelen.
Ik was een kwartiertje aan het wandelen in een ontwakend, verlaten bos en zag op de weilanden een paar reeën wat rondscharrelen.
Ik stopte, zette mijn statief neer en keek of ik ergens de reeën van wat dichterbij zou kunnen fotograferen.
Zo keek ik wat rond of er ergens een pad zou zijn wat mij door het bos naar de weilanden zou kunnen brengen. Ik zag dit niet en bedacht hoe ik geruisloos over een bosbodem zou kunnen lopen.
Een bosbodem bedekt met verdroogde bladeren en zeer breekbare takjes.
Want foto's maken vanaf het pad waar ik nu stond, dat was te ver en het bos was te dicht begroeid. Ik zou de reeën dus nooit mooi kunnen fotograferen.

Maar plots zag ik dat ik werd aangekeken.

Ik werd aangekeken, vanachter de droge takken en het bewegende riet van een nog slaperig bos.

Een mooie reebok bekeek mij, vanachter een omgevallen boomstam. Ik weet niet hoe lang ik daar heb gestaan, want ik hoopte dat de reeën die op de weilanden liepen mijn kant op zouden komen.
Daar hadden ze uiteraard geen zin in :-)
Maar ik dacht wel plots: "Hé, wacht eens even, ik kom hier voor de Bosuil" :-)

Snel klapte ik mijn statief dicht, gooide het geheel over mijn rechterschouder en liep verder.

Terwijl ik door het eenzame bos liep, liep ik te genieten als een klein kind in een snoepwinkel.
Want wat geniet ik toch van de eenzaamheid en rust . Wat geniet ik van het "lawaai" van een ontwakend bos.
De Grote Bonte Spechten roffelen op de bomen alsof het voorjaar al is begonnen. De strijd om de mooiste spechten-vrouwtjes.
Boomklevers laten zich horen alsof ze voor het eerst ontdekken dat ze geluid kunnen maken.
Kool - en pimpelmezen lijken even blij als ik, omdat de zon weer een keertje mag schijnen . Het is lang genoeg mistig en grauw geweest.

Zo liep ik dus vrolijk over de paden, en voor ik er erg in had was ik op de plaats waar ik gisteren de bosuil had ontdekt. Vanaf een kleine afstand zag ik hem al zitten

Alleen bleek er nu niet één uil te zitten, maar zaten er twee...... :-)

Ik heb zo wat foto's gemaakt en bedacht mij dat het steeds hoger stijgende zonnetje snel de uilen zou gaan verlichten. Ik besloot te wachten.

Ging zitten op een omgevallen boom en had geduld en alle tijd.

Alleen.... Net voordat de zon de uilen zou verlichten, besloot 1 van de uilen het podium te verlaten en zakte af in holte van de boom. Ik besloot nog een half uurtje te wachten in de hoop dat hij zich nog zou laten zien.
Dat gebeurde dus niet.



Maar ik heb de foto's waar ik op hoopte en ik was blij dat ik dezelfde weg weer terug zou mogen wandelen. Hetzelfde pad, alleen nu met meer mensen, meer honden, meer geluid.





Maar niet getreurd. Het bos is van ons allemaal


En volgend weekeind heeft weer twee ochtenden  ;-)

Meer foto's van de bosuil

Het beeldmateriaal van deze site mag niet, op welke wijze dan ook, worden overgenomen zonder voorafgaande toestemming van: Elshout-Natuurfotografie
@Elshout-Natuurfotografie

Elshout Natuurfotografie
Natuurfotografie als hobby